ไฟแค้น เพลิงริษยา

   "พ่อคะ...อย่าตีแพร...แพรเจ็บ..." เด็กสาวขอร้องยกมือไหว้ทั้งน้ำตานองหน้าเด็กสาวทรุดตัวลงกับพื้นไม้อย่างหมดแรง

   "เงียบ! ฉันบอกฉันสอนทำไมไม่รู้จักจำห้ะ" เด็กสาวก้มหน้าร้องไห้เงียบๆเก็บเสียงสะอื้นไว้ลึกสุดใจ

   "แพรแค่อยากได้สมุดวาดภาพของแพรคืน...ฮึก...แพรอยากทำการบ้านให้เสร็จ"น้ำเสียงป่นสะอื้นไม่ได้ทำให้ยศศักศิ์ สามีของเรือนแก้ว รู้สึกสงสารได้เลย

   "แกขอน้องดีๆไม่ได้หรือไงห้ะ จะตีน้องทำไหม" ว่าจบความก็ฟาดไม้หวายลงที่หลังของเด็กสาวสุดแรงจนแผ่นหลังบางมีเลือดซิบเป็นรอยสันนู้นอย่างเห็นได้ชัด เรือนแก้ว มารดา หลังจากไปจ่ายตลาดกลับมาบ้านพร้อม นวลศรี นมที่คอยดูแลบ้าน ทั้งสองมองไปทางเดียวกันเมื่อได้ยินเสียงเอะอะโวยวายจากบนบ้านพร้อมกับเสียงหวายกระทบกับอะไรสักอย่างดังมาจนถึงข้างล่าง 

   "แพรเจ็บ" เด็กสาวกอดตัวเองแน่นเสียงสะอื้นที่เก็บมาแต่ต้นก็เริ่มเก็บไม่ได้อีกต่อไป

   "ป้านวลเอาของไปเก็บหลังบ้านด้วยนะจ้ะ" เรือนแก้วบอกอย่างรีบๆก่อนจะรีบสาวเท้าเดินขึ้นไปบนบ้านอย่างรวดเร็ว เมื่อขึ้นมาถึงก็ถึงกับผงะเมื่อเห็นลูกสาวนั่งอยู่ที่พื้นบนแผ่นหลังมีรอยเคียนตีจนเป็นรอยแดงเถือกบ้างก็มีเลือดซิบบ้างก็เป็นรอยสันนู้นจนน่ากลัว ยศศักศิ์เองก็ตกใจไม่คิดว่าเรือนแก้วจะมาเห็นพอดีเพราะตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาเคียนตีแพรวาโดยที่เรือนแก้วไม่รู้จนมาวันนี้ ป้านวลที่วิ่งมาตามหลังหลังจากเอาของไปเก็บในครัวเสร็จก็ต้องเอามือจับอกทันทีเมื่อเห็นแพวาอยู่ในสภาพนี้ เรือนแก้วรีบตั้งสติรีบเดินเข้าไปหมายจะอุ้มลูกสาวแต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อยศศักศิ์จับแขนไว้พร้อมกับพูดขึ้นอย่างเหลืออด

   "แก้วอย่าไปจับนังเด็กนี้นะ เด็กแบบนี้ไม่สมครวที่จะอยู่บ้านนี้พี่จะพาไปส่งที่สถานเลี้ยงเด็ก เด็กกาละกินีไม่ครวเอาอยู่ที่บ้านเรา" เรือนแก้วฟได้ฟังดังนั้นถึงกับนิ่งงั่นพูดไม่ออกมันจุกเจ็บไปทั่วอกก่อนจะสบัดแขนออกพร้อมกับฟาดมือลงบนหน้าของยศศักศิ์เต็มแรง

   "เด็กที่ครวจะไปอยู่สถานเลี้ยงเด็กครวจะเป็นสิวิพาไม่ใช่แพรวา!"

   "..."

   "พี่คิดว่าฉันจะทนมองลูกเป็นแบบนี้หรอลูกฉัน..ฉันรักของฉัน" ว่าจบก็รีบเดินมาอุ้มแก้วตาดวงใจเข้าสู้อ้อมอกตนทันทีพร้อมกับลูบหัวปลอบประโลมเด็กน้อยเมื่อเข้าสู่อ้อมอกมารดาก็ปล่อยโฮทันทีเสียงร้องไห้ปนสะอื้นันเหมือนค้อนอันใหญ่ทุบอยู่ในใจอย่างแรง

   "แก้วทำไมเธอถึงรักนังเด็กนั้นมากกว่าสิ...สิเป็นเด็กน่ารักอ้อนน้อมส่วนนังแพรมันก็แค่..."

   "ลูกของพี่ทับเพื่อนรักของพี่...ฉันรู้ว่าเรื่องนี้ฉันเองก็ผิดแต่มันไม่ได้ผิดที่ฉันคนเดียวมันผิดที่พี่เริ่มก่อน"

   "แก้วเธอพูดเรื่องอะไรพี่ไม่เข้าใจ" ยศศักศิ์ทำหน้าเหลอหลา

   "หึ!ถ้าพี่ไม่เล่นชู้ก่อนฉันก็คงไม่ต้องรักกับพี่ทับหรอกเพราะพี่มันมักมากใฝ่สูงที่ฉันทนอยู่เพราะฉันไม่อยากให้แพรต้องขาดพ่อแต่ถ้าหากทุกอย่างเป็นแบบนี้ฉันก็คงต้องคิดใหม่" เรือนแก้วหันหลังที่จะเดินลงไปด้านล่างก็ต้องหยุด

   "เรื่องไอ้ทับพี่ว่ามันคงตายห่าไปแล้วล่ะไม่มาหาลูกหาเมียเลยตั้งแต่รู้ว่าเธอท้องลูกของมัน" 

   "ถึงยังไงฉันก็ยังรักพี่ทับเพราะฉันรู้ดีว่าพี่ทับเป็นคนยังไงส่วนเรื่องระหว่างเราฉันขอจบเพียงเท่านี้พรุ่งนี้เราไปเจอกันที่อำเภอฉันหวังว่าพี่จะมาตามนัด" เรือนแก้วอุ้มลูกน้อยที่ร้องไห้จนผล็อยหลับไปแต่ยังมีเสียงสะอื้นอยู่ลงไปด้านล่างนวลศรีรีบเดินตามหลังไปทันที 

   "คุณแก้วป้านวลขอตามไปดด้วยนะคะอย่าทิ้งป้าไปป้าพร้อมจะร่วมสุขร่วมทุกข์ไปกับคุณแก้ว" เรือนแก้วยิ้มทั้งน้ำตาอย่างน้อยก็มีคนที่รักเธออย่างจริงใจ

   "ขอบคุณนะคะป้านวลถ้าอย่างนั้นแก้ววานให้ป้านวลช่วยเก็บของให้แก้วหน่อยได้ไหมคะ" ป้านวลพยักหน้าก่อนจะรีบไปทำหน้าที่ของตัวเองไม่นานป้านวลก็ออกมาพร้อมกับกระเป๋าใบใหญ่สองใบกระเป๋าสะพานอีกสองใบเรือนแก้วสะพานกระเป๋าสองใบไว้ที่หลังหนึ่งใบและห้อยที่แขนอีกหนึ่งใบอ้อมแขนก็อุ้มลูกน้อยในอ้อมอกเรือนแก้วหันมองบ้านไม้หลังโตก่อนจะะหันหลังเดินออกมาโดยที่ไม่หันกลับไปมองอีกเลย เธอพร้อมที่จะเริ่มต้นใหม่พร้อมเสอมไม่ว่าจะทุกข์หรือสุขขอแค่มีแก้วตาดวงใจในอ้อมแขนนี้ก็เพียงพอแล้วสำหรับเธอแพรวาคือสิ่งสำคัญที่สุดในชีวิตเธอ...และเขา...ทับอนันต์